Το γραφείο μας χειρίστηκε με επιτυχία υπόθεση ανακοπής κατά πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής από αιγιαλό, με αίτημα την ακύρωση του προσβαλλόμενου πρωτοκόλλου. Ως λόγος ανακοπής, μεταξύ άλλων, προβλήθηκε η ένσταση της καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος του Ελληνικού Δημοσίου καθ’ υπέρβαση των ορίων που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικοοικονομικός σκοπός του δικαιώματος. Ο λόγος αυτός έγινε δεκτός με την υπ’ αριθμ. 211/2021 απόφαση του Ειρηνοδικείου Κατερίνης, ως νόμιμος και ουσιαστικά βάσιμος, και το Δικαστήριο προχώρησε στην ακύρωση του ανακοπτόμενου πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής από αιγιαλό. Παρακάτω ακολουθεί περίληψη της απόφασης αυτής και στη συνέχεια η ουσιαστική κρίση του Δικαστηρίου για τον ως άνω προβαλλόμενο λόγο της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος εκ μέρους του Ελληνικού Δημοσίου.
Περίληψη της υπ’ αριθμ. 211/2021 απόφασης του Ειρηνοδικείου Κατερίνης. Πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής. Προϋποθέσεις έκδοσης. Αντικείμενο της δίκης είναι αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις έκδοσης του πρωτοκόλλου και όχι η αναγνώριση της κυριότητας. Κατάχρηση δικαιώματος. Μακροχρόνια αδράνεια του Ελληνικού Δημοσίου. Ο ανακόπτων και οι προκάτοχοι του κατείχαν το επίδικο ακίνητο επί 60 σχεδόν έτη, λειτουργούσαν σε αυτό κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος, σε γνώση του δημοσίου που φορολογούσε τα εισοδήματα από την άσκηση του καταστήματος, απαιτούσε την καταβολή ΕΝ.Φ.Ι.Α. κλπ. Απορρίφθηκε αίτησή προκατόχου του ανακόπτοντος να του παραχωρηθεί η έκταση. Η αποβολή του θα είχε επαχθείς συνέπειες στον ανακόπτοντα, ο οποίος λειτουργεί στην έκταση κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Δεκτή η ανακοπή. Δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις έκδοσης του πρωτοκόλλου αφού ο ανακόπτων και οι προκάτοχοι του κατείχαν το ακίνητο επί πολλά έτη. Είχε δημιουργηθεί στον ανακόπτοντα η δικαιολογημένη πεποίθηση ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν πρόκειται να ασκήσει το δικαίωμά του (Απόφαση 211/2021 του Ειρηνοδικείου Κατερίνης, διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων).
«…. Παράλληλα το Ελληνικό Δημόσιο επέτρεψε τη λειτουργία επιχείρησης υγειονομικού ενδιαφέροντος από το έτος 1966 μέχρι και σήμερα. Ο εκάστοτε κάτοχος και υπεύθυνος λειτουργίας του εξοχικού κέντρου ζητούσε άδεια λειτουργίας του κέντρου την οποία έπαιρνε νομίμως, έκανε έναρξη και παύση εργασιών και ασφαλώς φορολογούνταν για τα εισοδήματα του. Ήτοι το Ελληνικό Δημόσιο ανέχθηκε την αρχική κατάληψη τμήματος του δημοσίου κτήματος, καθώς και την εκ νέου κατάληψη του ως άνω τμήματος, αλλά και την επέκταση αυτής σε μεγαλύτερη έκταση, παρέλειψε την αποβολή των δικαιοπάροχων του ανακόπτοντος και όχι απλά αδράνησε για αυτή και επιπροσθέτως επέτρεψε τη λειτουργία μιας ατομικής επιχείρησης σε έδαφος που αποτελούσε δημόσιο κτήμα, έστω και αν δεν ήταν χαρακτηρισμένο ως αιγιαλός. Το Δικαστήριο, συνεπώς οδηγείται στην κρίση ότι εύλογα δημιουργήθηκε η πεποίθηση στους δικαιοπαρόχους του ανακόπτοντος και στον ίδιο τον ανακόπτοντα ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν πρόκειται να ασκήσει το δικαίωμα του για την αποβολή του από την επίδικη, ώστε η μεταγενέστερη άσκηση του δικαιώματος του, ανατρέπει μια διαμορφωθείσα κατάσταση από τουλάχιστον 60 έτη και συνεπάγεται ασφαλώς επαχθείς επιπτώσεις, η πεποίθηση δε αυτή και η δημιουργηθείσα κατάσταση τελεί σε αιτιώδη σχέση με τη συμπεριφορά του δικαιούχου, κατά τα αναφερόμενα στην υπό στοιχείο ΙΙΙ νομική σκέψη. Η συμπεριφορά, λοιπόν, του καθ’ ου, επί 60 σχεδόν έτη (από το έτος 1960, οπότε και καταλήφθηκε εκ νέου η επίδικη έκταση), ήτοι όχι μόνο η αδράνεια, αλλά η παράλειψη άσκησης αγωγής αποβολής παρά τις αντίθετες εντολές, η μη απόρριψη αιτημάτων αγοράς της καταληφθείσας έκτασης, η αδειοδότηση της επιχείρησης), καθώς και η πραγματική κατάσταση που διαμορφώθηκε (απρόσκοπτη λειτουργία επιχείρησης υγειονομικού ενδιαφέροντος προ του έτους 1966 έως σήμερα) δε δικαιολογούν την άσκηση του δικαιώματος αποβολής του ανακόπτοντος από το επίδικο. Ήτοι η αδράνεια του καθ’ ου συνοδεύεται και από ειδικές περιστάσεις που συνδέονται με προηγούμενη συμπεριφορά του δικαιούχου (παράλειψη αποβολής, λειτουργία επιχείρησης για την οποία γινόταν έναρξη και διακοπή εργασιών, έκδοση πράξης απαλλαγής από την υποχρέωση τήρησης βιβλίων και στοιχείων, φορολόγηση των εισοδημάτων της), ώστε η μεταβολή της στάσης του οδηγεί στην ανατροπή κατάστασης που έχει διαμορφωθεί και παγιωθεί, με αποτέλεσμα να επέρχονται δυσμενείς για τα συμφέροντα του υπόχρεου επιπτώσεις, δοθέντος ότι επί του επίδικου λειτουργεί ατομική επιχείρηση (βλ και ΜΠρ Θεσσαλ 7619/2005 , ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Υπό αυτά τα δεδομένα ο δεύτερος λόγος της ανακοπής θα πρέπει να γίνει δεκτός ως ουσία βάσιμος. Κατ’ ακολουθία επομένως των ανωτέρω και δεκτού γενομένου ενός των λόγων της ανακοπής, θα πρέπει το προσβαλλόμενο πρωτόκολλο να ακυρωθεί. …».
Comentarios